kalëroj ditë e natë
nëpër stepet e shpirtrave
hipur mbi kalin e bardhë
që hapëron mbi gërmadha
pas zhurmës së pa shuar
kah e kaluara
apo e ardhmja
nuk më pengon drejtim
kalëroj nëpër valët e zërave
që sikur grumbull bletësh gumëzhijnë
dhe çajnë gjallërimin e gjelbër
çajnë timpanin e veshit të trishtuar
që si lypsar i bukës së jetës
e kërkon fëmijën e mbjellë
në tokën e gurit
dhe duke vrapuar pas zërit të tij
humbi dhe rrugën time
kalëroj nëpër të panjohurën
nëpër rrugët e trurit
të humbura sikur kalërimi
për të gjetur trupin tim
të bërë copë e grimë
ulur në këndin e dhomës
mes tre mureve të shtrira
me zemër plot vrima
që njëherë kur buçet
thotë jam mike e shpirtit
në një thumb
dhe vetëm në një thumb
pas gjithë atyre që kalërova
u flijua
kali i bardhë
më la që të hapëroj gjer në fund
vetëm të pa mik
të pa trup
dhe pa një copë shpirti
që e mori për kujtim
hapëroj vetëm
dhe i vetëm do të kërkoj
gjer në rivdekje
nëse besoni
se ka
© Skender Mustafi
